Hans Seweuster:
Er was eens een boerengezin die vanuit Goirle 2 jaar in de Noord-oost polder hebben gewoond en van daar uit naar Amercia zijn verhuisd.
Het gezin bestond op dat moment uit, vader, moeder zoon en dochter.
In augustus 1961 was er gezinsuitbreiding. Het bleek uiteindelijk een eiige tweeling te zijn. Tijdens de bevalling was dokter van Meerendonk ook aanwezig.
Bij de geboorte bleek dat nr 1 bijna alles had opgepeuzeld in de 9 maanden dat ze samen hebben gewoond.
Dus nr 2 , ik dus, was veel te klein en zwak geboren. Er moest snel gehandeld worden want anders zou ik het niet overleven.
In allerijl rende mijn vader naar de kast waar de schoenpoets spullen lagen en kieperde het houten schoenpoets kistje leeg.
Hier werd ik gewikkeld in een dekentje en een kruikje erbij , in dat schoenpoetskistje gelegd.
Ik werd op de achterbank van de volkswagen gezet en dokter van de Meerendonk reed in de hoogste versnelling naar het ziekenhuis van horst.
Hier heb ik 6 weken in een couveuse gelegen en ben zoals jullie zien er toch goed van afgekomen.
Ik heb volgens mij toen ook het licht gezien in een flits, want waarom weet ik het een en ander van flitsen af, dit lijkt mij toch geen toeval, toch.
Dit was mijn foto met een verhaal.
We leven nog lang en gelukkig
Eni Kalovics:
Om elf uur ’s avonds valt stilte over de stad, de boerderij en de omliggende bossen. De koeien, paarden en mensen slapen. Zelfs de honden hebben hun waaktaak opgegeven; ze liggen in hun hondenhokken en dromen van de zomerwarmte.
De stilte schreeuwt ook tussen de bomen. Geen muizen, hongerige vossen of verdwaalde dassen laten zich vanavond zien. In het late herfstlandschap beweegt niets anders dan een paar langpotige reizigers, die ik al als oude bekenden begroet. Sinds begin oktober kom ik ze bijna elke nacht tegen: de hooiwagens. Nu lopen ze langzaam en bedachtzaam over de diepe groeven van de eikenschors, alsof hun poten verstijfd zijn. Voorzichtig, bijna angstig tasten ze hun weg door de kou.
De nacht is prachtig en helder. Alleen hier en daar schuiven wolken haastig langs de hemel, op weg naar het zuiden. Dit is mijn achttiende avond buiten, terwijl ik de dans van de winterspanners observeer.
Onder de sterren fladderen tientallen kleine insecten rond. Je zou bijna denken dat er op dit late uur een feeënleger door het bos trekt.
Deze kleine geleedpotigen zijn winterspanners, die met hun snelle, sierlijke vlucht zomaar echte feeën zouden kunnen zijn.
Je hoeft alleen maar in sprookjes te geloven.
(De foto is gemaakt met een stroboscoopflits (4 flitsen), een belichtingstijd van 5 seconden, diafragma f/22, handmatige scherpstelling en ISO 1250. Daarnaast heb ik multibelichtingstechniek en een hoofdlamp gebruikt.)
Miep Philipsen:
Tijdens een wandeling in het Vreewater, Lomm, zag ik op een breed pad brandsporen. Dichterbij gekomen zag ik wat het was: een verbrande haas. Welke zieke geest doet zo iets?
Nicole Wiggerman
Een foto van de begraafplaats van het vroegere krankzinnigengesticht in Rekem, Belgie.
In 1921 wordt het oude kasteel van Rekem ingevuld als gekkenhuis. Landlopers, mensen zonder vaste verblijfplaats alsmede geesteszieke mensen werden hier voor het leven opgeborgen. Vaak was er geen contact meer met de familie, Men was een krankzinnige in de familie liever kwijt dan rijk. Het gesticht herbergde alleen mannen.
Het oude ‘Gesticht’ was zelfbedruipend en als het ware een dorp in een dorp. De fysiek betere en sterkere patiënten werkten overdag mee in het huishouden, de keuken, de boerderij of in de werkhuizen. De andere patiënten bleven op de afdeling of lagen in bed.
Het leven in het gesticht was zeer onprettig, en de behandelingen barbaars. Zo werd bijvoorbeeld een hersenoperatie met een veredelde ijspriem uitgevoerd om je van je psychose af te helpen.. Hierbij werd met een soort ijspriem een gat in de schedel geslagen en met een injectie van pure alcohol lokaal zenuwen beschadigd. De bedenker van dit proces heeft de nobelprijs gewonnen.
Verder waren koude baden tegen ‘hysterie’ ingezet waarbij onrustige patienten urenlang in een bad met koud water moesten liggen en was ook shocktherapie aan de orde van de dag, met name voor mensen met een depressie.
Het spreekt voor zicht dat veel patienten de behandelingen niet overleefden, en ook was het aantal zelfmoorden hoog. Alle patienten zonder familiebanden werden op de begraafplaats begraven, die geheel eigendom was van het gesticht. Het geheel omvat 1750 graven, allemaal mannen. In 1981 werd het oude gesticht opgeheven.
Jarenlang heeft er een beertje op 1 van de grafkruizen gezeten. Als je googled op fotos van rekem, zie je dat beertje vaak terugkomen. Op een gegeven moment was het beertje weg, en heeft een aantal urbexers bedacht dat het leuk was om een heleboel beertjes te plaatsen. Al snel deden de verhalen de ronde dat het er spookte, omdat een van de beertjes schijnbaar uit zichzelf nogal eens verhuisde naar een ander graf. Inmiddels zijn alle beertjes weg, op 1 na. Het beertje op mijn foto. Maar dat is helaas niet het oude verweerde originele beertje.
Ilse Hagens
Ieper,
Monumentale stad in West-Vlaanderen.
Ruim een eeuw geleden werden Ieper en omgeving zwaar getroffen door de 1e wereldoorlog, die 45.000 soldaten het leven kostte.
Ten westen van de Rijselpoort, op de vestingen, ligt een klein oorlogskerkhof in een groen park. Ramparts Cemetry. De laatste rustplaats van 198 gesneuvelden. Een van hen is een soldaat van de grote oorlog. Zijn identiteit kon niet worden vastgesteld.
De klaproos bij de grafsteen is een teken van respect en herinnering.
Herdenken zit de inwoners van Ieper in het bloed. Een van de meest indrukwekkende ceremonies is “de last post” onder de Menenpoort, die na wederopbouw van de stad, sinds 1928 elke avond om klokslag 20.00 uur ten gehore wordt gebracht, gevolgd door 1 minuut stilte.
Ieper, vredesstad. Een bezoek meer dan waard.
Annet van Heijster.
Beatrijs: het lichtje in de duisternis
Onlosmakelijk verbonden met de ramp en het dorp Kinderdijk is het volksverhaal over het kind in een wiegje dat tijdens de Sint-Elisabethsvloed in 1421 bij de dijk, in wat nu Kinderdijk heet, zou
zijn aangespoeld. Na de vloed, toen de overlevenden weer naar buiten durfden, zagen ze langs de dijk een wiegje drijven, waaruit het gehuil van een kind te horen was. Het dobberende wiegje werd
in balans gehouden door een kat, die door heen en weer te springen zorgde dat het mandje niet zonk en zo de baby in leven hield. Hieraan heeft de Kinderdijk zijn naam te danken evenals het dorp
Kattenwiel
Marij van de Laar:
Onze kleindochter wou graag met de trein naar Oma en Opa, dat hebben we geregeld. Ze werd tot Nijmegen gebracht daar ben ik haar op gaan halen. Leuk die eerste ervaring van een echte treinreis. Alleen al Papa en Mama uitzwaaien als de met de trein vertrekt, wat voelde ze zich groot. Alles wordt uitgeprobeerd staan in de rijdende trein, even lopen. Toen ze met haar hoofd op het tafeltje lag zei zei: "Als ik zo lig oma vliegt de wereld voorbij".
Ine Bouten
Maasvlakte 2 Rotterdam
Waarom deze foto !? Wat zie je allemaal !?
Je kunt hier zoveel vragen stellen Is dit een verhaal/ Emotie noem maar op! Hoeveel containers op dit schip ?
Je kunt je afvragen wat ZIT er in de containers en waar gaat het naar heen!
Een Europees record van 15 miljoen containers voor Rotterdamse haven per jaar.
De Rotterdamse haven was tussen 1962 en 2003 de grootste haven ter wereld. In 2003 verloor het deze positie en werd het door de havens van Shanghai en Singapore verdrongen naar een derde plaats
Scheepvaart: ca. 28.000 zeeschepen en ca 90.000 binnenvaartschepen per jaar. Werkgelegenheid: ca. 193.000 arbeidsplaatsen (direct en indirect in Rotterdam-Rijnmond).
Deze uitbreiding ten westen van de bestaande Maasvlakte is voornamelijk bedoeld om de concurrentie in de containeroverslag met andere Europese havens vol te houden in het belang van de Nederlandse economie.
• Schepen zijn 400 meter lang en 40 meter breed. Zoiets als 2 x zo groot als een voetbalveld.
• De nieuwe havens hebben een diepgang van 20 meter en zijn hierdoor bereikbaar voor de nieuwste generatie grote containerschepen.
• Komen hier aan en er wordt gedeeltelijk gelost zodat het schip naar andere havens kan waar veel minder diepgang is als hier
• Sif pionier een bedrijf uit Roermond wat funderingen en pijlers maakt voor windmolens in zee zit er met als Hoofdproduct, de monopolie, is de meest voorkomende en meest economische oplossing voor de installatie van windmolens op zee..
• Aan de andere kant is shell een gigantisch groot nieuw project aan het maken….
Google en tik Maasvlakte 2 Rotterdam in…
Hier staat het totale ontstaan van dit project te lezen en zien…
Tonie de Mulder
Deze foto toont een groot, prachtig hart dat zorgvuldig gevormd is door kleurrijke sloten, bevestigd op een achtergrond van kunstgras en omringd door bloemen en bladeren. Er zijn houten bordjes met teksten zoals "Love", "Peace", "I MIS IE", "HOUD VAN JOUW" en "ALWAYS". Deze woorden benadrukken thema's van liefde, vrede en verbondenheid.
Het hart en de sloten roepen een gevoel van warmte en nostalgie op. De sloten symboliseren vaak een blijvende belofte of een gedeeld moment tussen geliefden, vrienden of familie. Mensen hebben hun emoties, herinneringen en beloftes hier letterlijk 'vergrendeld', met de hoop dat hun liefde of vriendschap eeuwig blijft bestaan.
De levendige bloemen en bladeren voegen vreugde en leven toe aan het beeld, alsof ze de kracht van liefde vieren. Tegelijkertijd kan het ook een vleugje melancholie oproepen: elke slot vertelt immers een persoonlijk verhaal, en het is onbekend of al deze banden nog bestaan.
Dit beeld straalt dus niet alleen liefde en saamhorigheid uit, maar roept ook vragen op over tijd, verbondenheid en vergankelijkheid. Het is een stille getuige van vele verhalen die hier in stilte achter zijn gelaten.
Piet van de Bekerom
Afgelopen zomer met een paar fotocollega’s Openluchtmuseum Bokrijk in Genk.
België bezocht. Tijdens onze wandeling kwamen we een mooi gebouw tegen waarin een bierbrouwerij gevestigd was.
Als bierliefhebbers hebben we natuurlijk een kijkje genomen.
Helaas was er op dat moment geen demonstratie van het bierbrouwproces.
Kregen wel een duidelijke een interessante uitleg over de biergeschiedenis en de biertjes die men brouwde.
Hierna hebben we onze weg door het museum weer vervolgd.
Op de terugweg kwamen we weer langs het brouwershuis. Tot mijn verbazing
zat er iemand voor de brouwerij in het zonnetje te breien.
Bleek de vrijwilliger te zijn die ons tijdens het bezoek uitleg heeft gegeven over de brouwerij.
Natuurlijk hiervan een foto gemaakt.
Je ziet natuurlijk niet elke dag een man die zit te breien.
Heb nog even een praatje gemaakt waarbij de man op dat moment pauze had
en er geen bezoekers waren.
Het breien was voor hem een manier om tot rust te komen en stress te vermijden.
Toch nog een leuk moment meegemaakt tijdens ons bezoek.
Reactie schrijven